Ocherm!

Wat heerlijk veel reacties in juni!!! Ga zo door vrienden. Ik vind het heerlijk om ze te lezen.
Sorry Wil, deze keer kon ik het verslag niet korter krijgen

Konijntjes!
De zusters hebben een aantal konijntjes die door de bewoonsters van het huis verzorgd worden. Dit heeft ws de aandacht getrokken van mensen van buiten, want tijdens een groot Hindu festival, zijn er tot 2x toe een aantal konijntjes gestolen. Dit zeer tot verdriet van zowel de zusters als de dames. Stelen van de armsten, is er iets dat je triester kan maken? Temeer daar er een moederkonijn verdween en haar arme kale kindertjes het daarom niet kunnen overleven.

Nilu en haar moeder zijn gestopt met hun hulp bij het Mother Theresa Huis!
Nilu, die me sinds februari helpt bij de borduurclub is gestopt. Zij heeft een aanstelling gekregen als lerares Tamil op een meisjesschool hier in Trinco.
Haar moeder stopte ook gelijk, want nu Nilu haar niet meer in het huishouden [van 3 personen] kan helpen, heeft zij het te druk. Bijna alles gebeurt hier nog met de hand, wat alleen al met 3x per dag warm eten koken een hoop werk is. Ze denkt na of ze eventueel wel in het weekend wil helpen.
Gelukkig is er nog een meisje, Nishanta, dat me helpt, maar die heeft zich ook voor school ingeschreven, dus de zusters zullen het straks met hun eigen staf moeten zien te doen. Ik heb die staf al 2 trainingen gegeven. Een om papiermache bakjes te maken en een om papier mache en andere papieren kralen te maken. Hoewel ze nu nog meer geinteresseerd zijn om zelf aan de slag te gaan ipv de mensen te helpen, kan ik ze wel langzaam duidelijk maken dat het niet of/of is, maar en/en.
Van naaimachinelessen is het niet meer gekomen. Het bleek toch te moeilijk. Niet het recht toe recht aan stikken, maar het oplossen van kleine naaiprobleempjes met de machine. Met de zuster moet ik nog overleggen hoe hiermee verder te gaan.

De Sociale Dienst.
We komen er langzaam(!) achter dat dit een echt ambtenaren apparaat is. Veel tijd gaat verloren in vergaderingen die op het laatste moment gepland worden en het op moeten draven voor ‘funkties’. Een afspraak maken is dan ook erg lastig. Bijvoorbeeld, een afspraak van Mart om voor de Sociale Dienst naar Batticalao te gaan en bejaardenhuizen te inspecteren wordt ‘vergeten’ en niemand die er nog op terug komt. Hetzelfde geldt voor de bejaardenhuizen in Ampara. Daar zijn we sinds mei vorig jaar niet meer geweest. Niet alle redenen daarvoor zijn ‘schuld’ van de Sociale Dienst, maar een ervan is dat de directeur niet wil dat Mart met openbaar vervoer gaat en dat de dienstauto vrijwel niet beschikbaar is. Mart is intussen ook zover, dat hij er niet meer op terug komt. Alleen in zijn planning [die hij telkens met de directeur bespreekt] staan nog steeds afspraken die niet gerealiseerd zijn. We krijgen het idee, dat de controle van de bejaardenhuizen toch niet zo urgent voor ze is en dat het daarom al een paar jaar [2 voorgangers zijn er ook mee bezig geweest] sleept. Omdat de bejaardenhuizen in Trinco gewoon met de scooter bezocht kunnen worden, kan de 2e inspectieronde daar wel gewoon uitgevoerd worden.

Gehandicapten aan het werk? [Sea the Difference part 3]
Aan de Sociale Dienst [SD] is gevraagd geschikte kandidaten, met een handicap, voor het ‘Sea the Difference’ restaurant te selecteren. Van de 12 mensen die er getraind kunnen worden, zijn er intussen 3 aan het werk en als de vraag niet herhaald wordt, denkt men bij de SD klaar te zijn met de selectie!
Een zakenman die parelmoer wil bewerken wil zeker 20 gehandicapten aannemen. Vrolijk krijgt hij weer dezelfde namen van de mensen, die al bij Mart aan het werk zijn.
Ook de dokter, die Isha Water Park exploiteert wil gehandicapten in dienst nemen. Hier weer hetzelfde probleem. Niet dat er geen gehandicapten zijn, een database vol, maar geen ambtenaar die daar mee kan werken en ze er dus ook niet “uit” kan halen.
Als er eindelijk een 15tal voor gesprek opgeroepen zijn, blijken ze van zover weg te moeten komen [hoe?] dat het niet interessant voor ze is om dat voor een trainings vergoeding [van Rps 200= € 1,25 per dag] te doen. Het vervoer is ws al duurder.

Vertraging om te vertragen? Of…. De tijd begint te dringen
Een ander lastig punt is dat telkens als je denkt nu aan alles gedacht te hebben, er weer een of ander verzoek bij komt.
Voorbeeld 1: Het foto/ verhalenboek over mensen uit Trinco loopt vertraging op. Eerst wil de directeur eigenlijk alles zélf lezen, vervolgens wil hij alles zélf vertalen. Als hij zich realiseert dat het intussen urgent wordt omdat alles steeds meer vertraging oploopt omdat hij zélf geen tijd heeft, stemt hij er eindelijk in toe dat iemand anders de verhalen in de computer typt.
Voorbeeld 2: De schrijvers van de verhalen wordt gevraagd hun declaratie in te dienen. Als de declaraties binnen zijn, netje met bonnetjes, moet er op elk bonnetje de ID gegevens van de desbetreffende persoon staan. Dit om lastige vragen van de accountant te voorkomen .

Jaffna.
We wilden het al langer, maar nu is het er eindelijk van gekomen. Een tripje naar Jaffna. We huurden Sanju met zijn busje, want die had aangegeven nog nooit in Jaffna te zijn geweest. We zijn er vervolgens via een toeristische route heen gegaan, namelijk langs de oostkust. Eerst een stop bij de oudste Buddhistische Ruine van het land in Tiriyai. Een mooie stupa, die helaas met ‘moderne ‘ nieuwe Buddha’s wordt ontsierd.
Dan via Mullaitivu, waar 3 jaar geleden de laatste strijd is uitgevochten, naar een van de bunkers van de terroristen leider. Het is een triest geheel. Langs de weg liggen nog alle vrachtwagens, bussen, personenauto’s, brommers en fietsen, die men daar heeft moeten achterlaten, omdat de vluchtelingen alleen te voet verder mochten. Het is een smalle strip land, verbonden door één brug, zodat het erop lijkt dat de mensen hier, op hun vlucht, in de val zijn gelokt.
De bunker is een vrij klein huis bovengronds, goed gecamoufleerd door bomen, met 3 verdiepingen ondergronds, met o.a. een operatiekamer. De terroristen leider schijnt er zo nog meer te hebben gehad.

Jaffna zelf is een geruineerde stad, hoewel je wel overal mensen ziet die met de [her]opbouw bezig zijn. Er zitten 4 VSO-ers en dat is een leuk clubje bij elkaar. We zijn samen naar een grote Hindu tempel op het eiland Naynativu geweest en hebben gezwommen in de zee [wanneer nou niet he?] Sutharsan, onze huisbaas was ook mee en we zijn in Point Pedro, het meest noordelijke puntje van SL, naar zijn huis wezen kijken. Daar moet ook het nodige aan gerestaureerd worden.
Samen hebben we ook de Jackfruits in de tuin van een VSO-er geoogst en schoongemaakt. Lekker klusje!

Op bezoek bij Tharsini.
Afgelopen zaterdag zijn we, weer met Sanju en zijn busje, richting Batti[calao] gereden om ‘n collega’s van Mart te bezoeken. Tharsini woont zo’n 15 km ten zuiden van Batti.
Zij is een huis aan het bouwen, maar de familie woont er al. Dat is heel gebruikelijk hier. Tharsini bouwt, als oudste dochter, een familiehuis. Sinds kort helpt haar broer haar daarbij, omdat hij intussen afgestudeerd is. Het wordt een groot huis, genoeg voor meerdere generaties. Er stond een lekkere lunch klaar [rijst met curries]. De lunch is de hoofdmaaltijd van de dag hier. Samen zijn we na afloop naar een mooie oude tempel geweest en toen via Passikudah weer terug naar Trinco.
In Passikudah wordt druk gebouwd aan meerdere grote hotels, die gemiddeld meer dan $ 200 per nacht gaan kosten. Niet ons soort vakantie, want het strandje is maar klein. Helemaal achteraan, in een kokosnotenplantage, staat echter nog een klein hotelletje van 2 kamers. Daar is het rustig, de prijzen zijn redelijk en je hebt een privestrandje. Ws gaan we daar komende maand een nachtje logerem met Runu en co, want het water ziet eruit of het er goed snorkelen is. Alleen geen keuken, dus moeten we alles zelf meenemen.

Een lange blog deze keer. Hopelijk leuk genoeg om hem helemaal te lezen. Ik hoor het graag!
Liefs van Elly en Mart