Ons werk op SGCP en BCS.

2010 Januari
Hallo allemaal,
Tijd voor weer wat nieuws vanuit Nepal.

Het werk op SGCP
Mart is met veel plezier begonnen aan zijn adviserende taak bij de SGCP, het centrum voor ernstig gehandicapte kinderen in Dhapakel. Algemene informatie over SGCP hebben we jullie eerder geschreven. [kijk anders nog even op de website www.perspective3000.org en/of een eerdere brief op deze blog . Allereerst is Mart erg blij met de prettige werkomgeving en werksfeer. Ook heeft hij een goede en open samenwerking met de manager van het SGCP, Mr. Bimal, degene die hij adviseert. Het centrum op zich ziet er perfect uit en is goed geoutilleerd. Dat hebben we ook wel anders gezien.
In de afgelopen weken heeft Mart een goed inzicht gekregen in de organisatie en de zwakke punten hierin. Hij heeft een eerste lijst met aanbevelingen besproken en men is begonnen met de uitwerking . Mart gaat als eerste een workshop Interne Communicatie geven en daarnaast een Coachingstraject opzetten voor het team van de Afdeling Speciaal Onderwijs. Natuurlijk gaat niet alles goed. Zo heeft de administratie de laatste weken keihard gewerkt om de achterstand in uitgaven voor 15 januari bij te werken voor de donoren. Komt er een serviceman die alle computers formatteerd en weg al het werk! Sorry, geen back-up. . .
Mr. Bimal heeft een uitgebreid netwerk en is goed geinformeerd over de instellingen en andere NGO’s die met gehandicapte kinderen te maken hebben .
Mart loopt elke dag naar een kruispunt van waar hij op het busje van de SGCP kan stappen, dat ook de medewerkers en de kinderen ophaalt. In een kwartiertje rijden ze dan de 10km naar Dhapakel .

Het werk op BCS
Elly is, wat later dan Mart, ook begonnen met haar adviserende taak bij de BCS [Brick Children School]. Dit is een seizoenschool voor kinderen van arbeiders van de steenfabrieken ten oosten van Patan. Jonge kinderen komen met hun ouders mee als zij voor een half jaar hun dorp verlaten om in de steenfabrieken te gaan werken. De kinderen missen dan een half jaar school en kunnen de draad, eenmaal terug in het dorp, niet meer oppakken. De BCS probeert die leemte te vullen, zodat zij bij terugkomst in het dorp zich kunnen aansluiten bij hun klas. Er zitten zo’n 160 kinderen verdeeld over 2 gebouwtjes op de school voor groep 2 t/m 7. De eerste indrukken zijn erg positief. De leerkrachten en de coordinator gaan erg prettig met elkaar en de kinderen om. Naast het verplichte lesprogramma is er ruimte voor spel, [voor]lezen, zingen en tekenen. De hygiene is beter dan in de overheidsscholen die ik gezien heb. Op verzoek van de coordinator Mevr. Anita is mijn voorzichtige advies tot nu toe, er op gericht te kijken hoe de fabriekseigenaren en de voormannen, de ouders, leerkrachten en de kinderen actiever bij het geheel betrokken kunnen worden. Dit idee is heel positief ontvangen en zal samen met de betrokkenen verder worden uitgewerkt.
Om te beginnen is er een extra ouderbijeenkomst geweest, waar iedereen heel blij mee was.
Volgende week ga ik een korte workshop geven aan de juffen over verhaaltjes vertellen en spelletjes doen met de groep. [Energizers] Ook dat lijkt me erg leuk. Jullie horen er nog van.
Naast de basisschool zijn er ook dagelijks 2 groepen naailessen voor beginners en gevorderden.
Ook komt 1x per week de dokter om de zieke kinderen te onderzoeken. Deze 2 activiteiten heb ik nog niet echt bezocht, dus hierover volgt later meer.
Ik loop overigens eerst een half uur naar Mevr. Anita’s huis en stap dan samen met haar op een lokaal mini busje, dat ons voor 15 cent, samen met nog zeker 20 anderen, naar Sano Gaon brengt, waar de schooltjes zijn.

Vrije tijd na werk
In Nepal is een zesdaagse werkweek, van zondag t/m vrijdag, maar ach, met de regelmatige Hindoe feestdagen en Stakingen [Banda] is er natuurlijk ook genoeg tijd om naast het werk andere zaken te gaan doen. Daar zal ik de volgende keer weer over schrijven.
Voor nu wens ik jullie weer veel leesplezier en liefs van
Elly en Mart